«Ένας ολόκληρος νέος κόσμος»!
Αυτή ήταν η έκφραση που αναφώνησα μετά από λίγες συνεδρίες ψυχιατρικής οργονοθεραπείας, λόγω της έκπληξης που ένιωσα όταν, μετά από κατάλληλες πιέσεις γύρω από τα μάτια, η όραση – αντίληψή μου άλλαξε μέσα σε λίγα λεπτά. Προσπαθώντας να περιγράψω αυτή την αίσθηση, θα έλεγα ότι ένιωσα σαν να έφευγε μια ομίχλη που με κρατούσε ασφαλή μέσα στη δική μου ζώνη άνεσης, αλλά ταυτόχρονα με περιόριζε από κάθε πιθανότητα να απολαύσω τη ζωή. Έτσι, όταν βγήκα από το ιατρείο εκείνη τη μέρα, ήταν σαν να ανακάλυπτα ξανά τον κόσμο από την αρχή. Μπορούσα να απολαύσω τη ζωντάνια των χρωμάτων γύρω μου, τη φύση και όλα ήταν σαν να μην τα είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου. Θυμάμαι ότι μπορούσα ξαφνικά να εστιάζω στους περαστικούς, να παρατηρώ τα πρόσωπά τους και να μην είναι πλέον ο κόσμος μια άμορφη μάζα. Όλα όσα αντιλαμβανόμουν γύρω μου με γέμιζαν ενέργεια. Θυμάμαι ακόμα τη θλίψη που ένιωσα τότε για όλα αυτά που είχα χάσει τόσο καιρό και ήταν η στιγμή που αποφάσισα ότι δεν έπρεπε να αφήσω να ξανασυμβεί.
Κατά τη διάρκεια της ψυχιατρικής οργονοθεραπείας, ξεκίνησα παράλληλα να διαβάζω άρθρα και βιβλία για την οργονομία. Η χαρακτηρανάλυση, και συγκεκριμένα η κατανόηση του οπτικού χαρακτήρα και της οπτικής θωράκισης, σε συνδυασμό και παράλληλα με τη θεραπεία, μου έδωσαν απαντήσεις σε όλα αυτά που μου συνέβαιναν από μικρή ηλικία και δεν μπορούσα να εξηγήσω. Προσπαθώντας με λίγα λόγια να περιγράψω τον οπτικό χαρακτήρα, θα έλεγα ότι είναι ένας χαρακτήρας φοβισμένος από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ζωής του, που απλά αποφάσισε να «κλείσει τα μάτια του» για να προστατευτεί από το εξωτερικό περιβάλλον. Ανέπτυξε έτσι την οπτική θωράκιση, η οποία, από τη μια τον κρατάει ασφαλή σαν μια ασπίδα, από την άλλη όμως διαστρεβλώνει και μεγεθύνει όλα τα εισερχόμενα ερεθίσματα μέσα από ένα πρίσμα φόβου, με αποτέλεσμα να αποσύρεται ακόμα περισσότερο στον εαυτό του και να αποκόβεται, όχι μόνο από τα «άσχημα» αλλά ταυτόχρονα και από την ίδια τη ζωή.
Σε μια προσπάθεια να βοηθήσω κάποιον να κατανοήσει την οπτική θωράκιση, αναλύω παρακάτω περιστατικά που θυμάμαι ως παιδί, πώς τα βίωνα τότε και πώς τα ερμήνευσα αργότερα, με τη βοήθεια της θεραπείας.
Καταρχήν θα αναφέρω ότι η οπτική θωράκιση δεν έχει να κάνει με την ευφυϊα. Προσωπικά, είχα πάντα εξαιρετικές επιδόσεις στο σχολείο και σε όλα σχεδόν τα μαθήματα, χωρίς να διαβάζω ώρες ή να αποστηθίζω. Ωστόσο, ήμουν πάντα ένα παιδί που δεν «φαινόταν» και δεν συμμετείχε ενεργά στην τάξη, με αποτέλεσμα οι δάσκαλοι και οι καθηγητές πάντα να εκπλήσσονται εκ των υστέρων από τις επιδόσεις μου σε γραπτά και να αναρωτιούνται γιατί ποτέ «δεν σήκωνα χέρι». Ακόμα και στο ίδιο μου το σπίτι, όταν υπήρχαν διενέξεις και δυσάρεστο κλίμα μεταξύ των γονιών μου, είχα την τάση να σταματάω κάθε επικοινωνία, να ξαπλώνω συνέχεια, να κλείνω τα μάτια μου και να πλάθω με το μυαλό μου ιστορίες και όμορφες στιγμές, σε μια προσπάθεια να «αποδράσω» από τη σκληρή πραγματικότητα. Η απόσυρση και η φυγή λοιπόν με χαρακτήριζαν έντονα, τόσο στα παιδικά όσο και στα εφηβικά μου χρόνια.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό που θυμάμαι έντονα, είναι ότι μπέρδευα σχεδόν πάντα το «αριστερά» με το «δεξιά» και είχα θέματα προσανατολισμού. Το χειρότερο όμως είναι ότι ένιωθα μεγάλη «θολoύρα» και πολλές φορές δυσκολευόμουν να διασχίσω ακόμα και έναν δρόμο. Τώρα πια ξέρω ότι λόγω φόβου η αντίληψή μου διαστρεβλωνόταν και έτσι δεν μπορούσα να διακρίνω πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να αφήσω το πεζοδρόμιο και να περάσω απέναντι, χωρίς να με χτυπήσει διερχόμενο αυτοκίνητο.
Ένα χτυπητό παράδειγμα διαστρέβλωσης ήταν και το εξής: Καθώς φοβόμουν πολύ τα ογκώδη οχήματα (λεωφορεία, φορτηγά κλπ.), πολλές φορές «έβλεπα» ότι αυτά γέρνανε προς το μέρος μου όταν περνούσαν δίπλα μου, κάτι που φυσικά δεν μπορούσε να έχει σχέση με την πραγματικότητα. Αν ένα φορτηγό έγερνε στον βαθμό που εγώ το έβλεπα να γέρνει, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα με πλάκωνε… Το ήξερα λοιπόν εκ του αποτελέσματος ότι αυτό δεν ήταν λογικό να συμβαίνει. Ωστόσο τότε δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο εγώ έβλεπα το φορτηγό να παίρνει κλίση! Η διαστρέβλωση αυτή ήταν αποτέλεσμα της οπτικής μου θωράκισης.
Θυμάμαι ακόμα ότι στο παρελθόν απέφευγα να καθρεφτίζομαι, καθώς δεν μπορούσα να δω καθαρά το είδωλό μου. Με έναν αόριστο τρόπο μου φαινόταν μη συνεχές, και ήταν εξαιρετικά δύσκολο να εστιάσω σε λεπτομέρειες. Στην παρακάτω εικόνα που βρήκα στο διαδίκτυο αποτυπώνεται περίπου η αίσθηση που είχα όταν τελικά καθρεφτιζόμουν.
Φυσικά, εκτός από το αμιγώς οπτικό τμήμα, η περαιτέρω θωράκιση στον αυχένα εξήγησε την ακαθόριστη αίσθηση που είχα στο παρελθόν ότι δεν μπορούσα να φωνάξω, ακόμα και αν υπήρχε επείγουσα ανάγκη να καλέσω «βοήθεια». Η φωνή μου ήταν αδύναμη και με το ζόρι με άκουγαν οι γύρω μου όταν μιλούσα. Το χειρότερο όμως δεν ήταν τόσο η χαμηλή φωνή, όσο το ότι τις περισσότερες φορές δεν μιλούσα και αποσυρόμουν από το περιβάλλον, προκειμένου να προφυλαχθώ από κάποια διένεξη που με άγχωνε. Η θωράκιση στον αυχένα εξήγησε και την έλλειψη ενέργειας. Η αναπνοή ελαχιστοποιείται λόγω της αυχενικής θωράκισης, αλλά και από την προσπάθεια να ελέγχει ο οργανισμός το άγχος. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η στάθμη της ενέργειάς μου ήταν χαμηλή και ένιωθα πάντα κούραση.
Πολύ συχνά στον ύπνο μου έβλεπα έναν εφιάλτη που είχε πάντα τον ίδιο παρονομαστή. Κάτι με εμπόδιζε στο στόμα και δεν μπορούσα να μιλήσω. Προσπαθούσα αλλά μάταια. Ξυπνούσα πάντα με άγχος και φυσικά δεν ήξερα πώς να εξηγήσω το όνειρο αυτό.
Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά παραδείγματα της οπτικής μου θωράκισης πριν ξεκινήσω τη θεραπεία. Όταν, εκτός από όλα αυτά, ξεκίνησαν και οι κρίσεις πανικού, αποφάσισα επιτέλους να βρω και να αντιμετωπίσω την πηγή των προβλημάτων μου.
Σε μια προσπάθεια να αποτυπώσω την τωρινή μου κατάσταση και τη συνολική βελτίωση που προήλθε από τη θεραπεία μου, θα μπορούσα να πω συνοπτικά ότι μέσω της οργονοθεραπείας ο φόβος, που είναι και το βασικό μπλοκαρισμένο συναίσθημα ενός οπτικού χαρακτήρα, έχει πλέον εκτονωθεί σε μεγάλο βαθμό, γεγονός που με βοήθησε να αποκτήσω περισσότερη αυτοπεποίθηση, ενέργεια και διάθεση για ζωή και ανθρώπινες σχέσεις και να βελτιώσω συνολικά και αισθητά τη ζωή μου. Πιο αναλυτικά θα ήθελα να περιγράψω τα εξής:
Μπορώ να βλέπω, να παρατηρώ και να εστιάζω καλύτερα. Μου τραβούν την προσοχή όμορφα φθινοπωρινά χρώματα ή ανθισμένα ανοιξιάτικα δέντρα. Νιώθω την ανάγκη να κάνω ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους. Όταν συζητώ με κάποιον, μπορώ να τον κοιτάζω συνέχεια στα μάτια, ενώ παλιότερα το βλέμμα μου έπαιζε συνέχεια και δεν υπήρχε καμία δυνατότητα επαφής ακόμα και με τα πιο κοντινά πρόσωπα.
Μπορώ να αντιλαμβάνομαι καλύτερα το περιβάλλον μου, να προσέχω και να αποκωδικοποιώ τις συμπεριφορές των ανθρώπων. Να αναγνωρίζω τις αδυναμίες τους και να αλληλεπιδρώ με περισσότερη ανοχή, υπομονή και κατανόηση. Όλα αυτά, που τα συνειδητοποίησα μέσω της θεραπείας αλλά και διαβάζοντας βιβλία οργονομίας, με βοήθησαν να κατανοήσω σε μεγάλο βαθμό και τις συμπεριφορές των παιδιών μου και να μπορέσω έτσι να τα βοηθήσω ουσιαστικά να ξεπεράσουν ή να κατανοήσουν τις φοβίες τους.
Απέκτησα καλύτερη και πιο συνολική άποψη του εαυτού μου. Μπορώ πλέον να κοιτάζω το είδωλό μου στον καθρέφτη χωρίς να υπάρχει μια αίσθηση διαφοράς φάσης ή μη-συνέχειας. Νιώθω πώς έφυγε ένας κόμπος από τον λαιμό μου και έτσι δεν νιώθω πλέον ότι κάτι με πνίγει ή ότι δεν μπορώ να φωνάξω. Οι εφιάλτες που είχα για χρόνια, ότι κάποιο εμπόδιο στο στόμα μου με δυσκολεύει να μιλήσω, σταμάτησαν οριστικά.
Πολλές φορές, όταν θυμώνω, νιώθω έντονα την ανάγκη να φωνάξω και προσπαθώ να μην το καταστέλλω όπως παλιά, αφού δρα τόσο ανακουφιστικά. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι πλέον μιλάω και εκφράζομαι, όταν κάτι με απασχολεί ή με ενοχλεί, και είναι προφανές ότι το γεγονός αυτό έχει μεγάλη επίδραση στη ψυχολογία μου, στη ζωή μου και στις σχέσεις μου.
Όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι ένα happy end σε μια ταινία. Δυστυχώς όμως, στην πραγματική ζωή, το γεγονός ότι ένας άνθρωπος αρχίζει να δυναμώνει, να διεκδικεί, να αντιδρά και να εκφράζεται απέναντι στους οικείους του, που δεν είχαν συνηθίσει κάτι τέτοιο, προκαλεί εξ ορισμού νέα προβλήματα, τα οποία καλείται να διαχειριστεί από άλλη πλέον θέση.
Είναι πολύ δύσκολο, ειδικά για τους γονείς που είχαν συνηθίσει να έχουν ένα «καλό παιδί», το οποίο ποτέ δεν εξέφρασε θυμό και απογοήτευση, και που δεν μιλούσε γενικά, να αποδεχτούν ότι τελικά αυτό το άτομο εκφράζεται, επιχειρηματολογεί και κυρίως τους φέρνει αντιμέτωπους με τα λάθη και τις ελλείψεις τους. Λάθη τα οποία, λόγω των δικών τους νευρώσεων και της δικής τους θωράκισης, δεν μπορούν με τίποτα να αποδεχτούν. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα των ξαφνικών για αυτούς αλλαγών του «καλού παιδιού» τους, είναι ακόμα και να στραφούν ενάντια στον θεραπευτή του παιδιού τους ή στη θεραπευτική προσέγγιση, και με κάθε τρόπο να προσπαθούν να πείσουν ότι «ο γιαλός είναι στραβός»!
Η ιστορία αυτή δυστυχώς επαναλαμβάνεται. Το χάσμα μεταξύ ενός ατόμου σε θεραπεία, που έχει απαλλαγεί δηλαδή από μέρος της θωράκισής του, και ατόμων με βαριά θωράκιση δημιουργεί συγκρούσεις, και ο βαθμός της σύγκρουσης είναι ανάλογος με την ψυχική υγεία του θωρακισμένου ατόμου. Γεγονός που είναι νοσηρό, λυπηρό και άδικο, καθώς το θεραπευόμενο άτομο νιώθει από τη δική του πλευρά απέραντη ευγνωμοσύνη για τη θεραπεία που το απελευθέρωσε από τους φόβους και τη σύγχυση που το χαρακτήριζαν και δυσκόλευαν τη ζωή του.
Αφήστε μια απάντηση